Διαδικτυακό περιοδικό ΝΕΟΣ ΕΣΠΕΡΟΣ online της ομάδας συντακτών του περιοδικού ΥΦΟΣ * http://www.yfos-texnes.blospot.gr

Έσπερος ένα από τα καλλιτεχνικά περιοδικά πριν το 1900, τα οποία άφησαν εποχή στον ελληνικό δημοσιογραφικό κόσμο.

Ο Έσπερος εκδόθηκε το 1811 στην Λειψία από τον Ιωάννη Περβάνογλου,και συνεχίστηκε να εκδίδεται επί επτά έτη.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

**

Πολιτεία που δεν έχει σαν βάση της την παιδεία, είναι οικοδομή πάνω στην άμμο».
Αδαμάντιος Κοραής (1748 – 1833)
γιατρός και φιλόλογος, από τους πρωτεργάτες του νεοελληνικού διαφωτισμού.

καλή ανάγνωση.....

καλή ανάγνωση.....
καλή ανάγνωση......

Σάββατο 19 Μαρτίου 2016

Ανδρέας Κάλβος.Ωιδή πρώτη [ Ι ] Ο ΦΙΛΟΠΑΤΡΙΣ

Ώ φιλτάτη πατρίς,...
Ωιδή πρώτη [ Ι ]
Ο ΦΙΛΟΠΑΤΡΙΣ
Ώ φιλτάτη πατρίς,
ώ θαυμασία νήσος,
Ζάκυνθε! σύ μου έδωκας
την πνοήν, και του Απόλλωνος
τα χρυσά δώρα!
Ας μη μου δώση η μοίρα μου
εις ξένην γην τον τάφον,
είναι γλυκύς ο θάνατος
μόνον όταν κοιμώμεθα
εις την πατρίδα.





Στις 19 Μαρτίου του 1960 μεταφέρονται στην γενέθλιον Ζάκυνθο τα οστά του Εθνικού ποιητή Ανδρέα Κάλβου.
"...Κράτει λοιπόν ώ γέροντα,
την επιτύμβιον πλάκα.
Το πεπαλαιομένον σου
τραγούδι κράτει. Φύγε,
παραίτησόν μας.
...ούτω την χώραν νέμεται
η στρατιά της ήττης,
του λαού την απόφασιν,
άτεγκτον, φοβεράν,
περιφρονούσα.
Μικράν, μικράν, κατάπτυστον
ψυχήν έχουν αι μάζαι,
ιδιοτελή καρδίαν,
και παρειάν αναίσθητον
εις τους κολάφους. 
(Από το ποίημα του Κ.Καρυωτάκη: "Εις Ανδρέαν Κάλβον").
Γεννήθηκε στην Ζάκυνθο τον Μάρτιο του 1792 και πέθανε στο Lout της Βόρειας Αγγλίας το 1869. Έγραψε είκοσι ωδές περιλαμβανόμενες σε δύο σε δύο συλλογές, τη "Λύρα" (1824) και "τα Λυρικά" (1826). 'Η γνώμη μου είναι .οτι η διαρκής αισθητική έλξη που ασκούν οι ωδές του Κάλβου μέχρι σήμερα δεν οφείλεται μόνο στην αποδέσμευσή τους από το εθνοκεντρικό περιεχόμενό τους, υπαγορευμένο επιτακτικά από τις ιστορικές ανάγκες του καιρού της σύνθεσής τους, αλλά και στο νέο φωτισμό αυτού του περιεχομένου, ιδωμένου από την σκοπιά των δικών μας ημερών. (Ευριπίδης Γαραντούδης, από την εισαγωγή "Ανδρέας Κάλβος" εκδ.: "Ίκαρος").

Σαν σήμερα...
Σαν σήμερα 19 Μαρτίου 1960, μεταφέρονται στην Ελλάδα τα οστά του μεγάλου βάρδου της ποίησης Ανδρέα Κάλβου. Παραθέτουμε απόσπασμα από την εφημερίδα "Ηνωμένος Τύπος" (22-3-1960)
ZAKINTHOS-NET.GR

Πέμπτη 17 Μαρτίου 2016

Ιστορία και λογοτεχνία

Η Ιστορία είναι η επιστήμη που μελετά το παρελθόν, και κυρίως το παρελθόν του ανθρώπινου είδους. «Ο,τι έγινε έγινε», λέει η παραδοσιακή σοφία ή, στα αγγλικά, «What is done cannot be undone». Από αυτές τις ρήσεις διαφαίνεται μιαν αντίληψη κοιμητηρίου για την Ιστορία: τα περασμένα γεγονότα ευθυγραμμισμένα το ένα δίπλα στο άλλο σαν σε μια σειρά από τάφους∙ η οριστική τους έννοια πρέπει να ερευνηθεί μια για πάντα∙ κι ας αναπαύονται εν ειρήνη.
Αντίθετα, σκεφτόμαστε την Ιστορία σαν μια πολύτιμη διασκεδαστική αρένα. Βέβαια η γεωγραφία προσφέρει πολλά ερεθίσματα, και φυσικά φανταστικές προβολές καταφθάνουν από επιστημονικές (κοσμολογικές, νευρολογικές, υποατομικές…) και φιλοσοφικές θεωρίες, αλλά για να βρει σύνθετες ανθρώπινες σχέσεις, έντονες και αναπάντεχες δραματοποιήσεις των χιλίων διαφορετικών φαντασμάτων που αναταράσσονται στον εσωτερικό μας διάλογο, η Ιστορία έχει μία μόνο πιστευτή εναλλακτική οδό: τη λογοτεχνία. Με το πλεονέκτημα πάνω στην τελευταία, την ανωτερότητα εκείνου που θεωρείται ως πραγματικό ενάντια σε ό,τι δηλώνεται ως φανταστικό.
Η αντίληψή μας για την Ιστορία έχει δύο κυρίαρχες αλληλένδετες μορφές. Η πρώτη, ολόκληρη η Ιστορία, μας αφορά άμεσα και μπορεί να έχει σημαντική και ευεργετική επιρροή επάνω μας.
Η ιστορία της επιστήμης, της τέχνης και της φιλοσοφίας, για παράδειγμα, δεν πρέπει να αντιμετωπιστεί ως συλλογή από κέρινα αγαλματίδια (ή μουσεία τρόμου), αλλά ως λεπτομερείς και παθιασμένοι διάλογοι με πρόσωπα μεγάλου κύρους, όπου διδάσκονται απελευθερωτικές κινήσεις και ιδέες. Η δεύτερη, η αίσθηση της Ιστορίας, δεν μπορεί να είναι εξαντλητική, γιατί η Ιστορία δεν υπάρχει.
Αντίθετα, υπάρχουν οι ιστορίες∙ τα αμέτρητα αντιφατικά και ανεκπλήρωτα προγράμματα που παρουσιάζονται στη διάσταση του χρόνου, που αναζητούν να γραφούν και να ξαναγραφούν αντίστοιχα, πέρα από την αναπόφευκτη λήξη που τους έχουν αναθέσει τα εγχειρίδια∙ το πανδαιμόνιο από φωνές που τείνουν προς μια σταθερή προσπάθεια προσδιορισμού, καμιά φορά καταπιεσμένες από τον θόρυβο των άλλων, αλλά πάντα έτοιμες να ανακάμψουν στον ορίζοντα της συνείδησής μας.
Το τι ακριβώς «πραγματικά» συνέβη σε κάποιο χρόνο ή σε κάποια περίοδο είναι ένα ερώτημα που θα παραμένει πάντα ανοιχτό, ενώ διαφορετικοί ερμηνευτές προβάλλουν σ’ εκείνο τον χρόνο ή σ’ εκείνη την περίοδο τα ενδιαφέροντά τους και τις επιθυμίες τους, αναδεικνύοντας ολόκληρη την πολλαπλή δυναμική του παρελθόντος.
Κατ’ αυτόν τον τρόπο είναι προφανές ότι ανάμεσα στην Ιστορία και τη λογοτεχνία δεν υπάρχει αντίθεση αλλά συνέχεια: και η λογοτεχνία είναι φτιαγμένη από ιστορίες, και ακόμη κι αυτές οι ιστορίες έχουν μια αξία, μόνο στον βαθμό που διεκδικούν μια δική τους πραγματικότητα.
Η υπεροχή της Ιστορίας γεννιέται από τον μεγαλύτερο πλούτο προσώπων και θεμάτων. Αυτός ο πλούτος όμως δεν θα έχει αποτελέσματα, δεν θα δώσει τη θέση του σ’ ένα σύνθετο και πολύπλοκο παιχνίδι, δηλαδή σε τελευταία ανάλυση δεν θα εκδηλώσει αυτήν την υπεροχή αν, με τη δικαιολογία ότι παρουσιάζει τα αληθινά «γεγονότα», αρνηθεί να αναπτυχθεί με εκπαιδευτικό τρόπο, δηλαδή να μεταφράσει τα γεγονότα σε παραδείγματα, δηλαδή λογοτεχνία.
Για μας δεν υπάρχει αυθεντική Ιστορία που δεν είναι και ηθική Ιστορία.
*ομότιμος καθηγητής ΑΠΘ
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:
Ανθρωπιστική κρίση ή καταστροφή;